Here I am... this is me

سلام و درود و احترام

خب یه مدت که آدم نباشه بعدش انگار دو تا هالتر صد کیلویی بستن به انگشتای آدم! اصن نمیشه هیچی نوشت:)

ولی خب باید شکست این سد رو!

لذا اومدم که عرض کنم خدمت عزیزان ما همچنان هستیم. 

فکر کنم 5 ماه نشد که اینجا بیام و دلم هم بسیار تنگ شده بود(بقول جوونا تنگیده بود!) برای بسیاری از دوستان ولی خب ان شاالله بزودی تعریف میکنم که این 5 ماه چه ها بر سرمان آمده و چه ها گذشته :)

فعلا مختصر اینو داشته باشید که خداروشکر موفق شدیم به فرار کردن از تهران بزرگ :))))))

بنده همیشه معتقد بودم و هستم که غیر تهرانی هایی که مثل ما از شهرستان های کشور ساکن تهران شدند حالا به هر دلیلی، به محض اینکه بتونن بهتره برگردن (حتی باید!) و خب خداروشکر تونستم خودم هم عملیش کنم و ازین بابت بسیار خوشحال و خرسندم.

هر چند فعلا اصفهان ساکن نشدم و به یه شهر جدید با هزار تا چیز جدید نقل مکان کردیم که هر روزش برامون جالبه و خاطره انگیز!

فقط در همین حد براتون بگم که تو این گرمای خرما پزون ما اینجا خونمون کولر نداره و شبا ناچاریم پنجره هارو ببندیم که بچه ها سرما نخورن! هوای خنک و پاک... آب با کیفیت... مواد غذایی خصوصا لبنیات بسیار عالی... سکوت و آرامش بی نظیر... و خیلی چیزای دیگه که فقط برای ما که از تهران فرار کردیم معنی داره اینجا و برای مردمش تقریبا عادیه :)

پ.ن:

با همه زجرها و سختی هایی که این چند وقت کشیدم، حال الانم دقیقا حال این آهنگه از حاج آقا برایان آدامز دامت برکاته