لالایی

بسم الله

گاهی شبا دیر می خوابه. بغلش می کنم و می چسبونمش به سینم. صورتشو می بوسم. دستای کوچیکشو میکشه روی صورتم. نوازشش لطافت عجیبی داره که قابل توصیف نیست. همونجور که داره تند تند پستونک میخوره میخنده... قند تو دل آدم آب میشه. گاهی به کله ام میزنه بیخیال کار فردام بشم و بشینم تا صبح باهاش بازی کنم و اون بخنده...

شروع میکنم به راه رفتن تو اتاق. چراغارو هم خاموش میکنم.

آروم در گوشش بجای لالایی میخونم:

علی علی علی علی... علی علی علی علی... علی علی علی...

علی علی علی علی... علی علی علی علی... علی علی علی...

علی علی علی علی... علی علی علی علی... علی علی علی...

حیف که بعضی وقتا زود خوابش میبره.

 دلم میخواد بازم ادامه بدم:

علی علی علی علی...

میذارمش آروم تو جاش و دوباره آروم صورتشو می بوسم.

یه جوری خوابیده انگار نه انگار که تو این دنیاست.معصومانه و بی خیال...

ساعت ها میگذره و من تو رختخواب خودم دراز کشیدم

ولی انگار هنوز یکی تو گوشم میخونه:

علی علی علی علی...

+

احلی اسمائکم

الحق که در نامتان حلاوتیست

و در تکرار آن حلاوتی دیگر...

++

بعضی شبها هم براش لالایی میذاریم

این صوتو که میذاریم دیگه جیکش در نمیاد:

دریافت

البته بیش از اونیکه حنانه این لالایی رو دوست داشته باشه خودم دوست دارم!!!

شبها ساعتها به همین شعر بچه گونه فکر میکنم...

بعضی شعرها عمق دارن.

حتی با وجود بچه گانه بودنشون.

پ.ن:

نیگاه به این قیافه مظومش نکنیدا!

گودزیلائیه واسه خودش

اون روی سکه اش در ادامه مطلب!

اینم اون روی سکه اش:

داره با تعجب به گوشی من نیگا میکنه :)

البته لازم به ذکره در یک اقدام کاملا غیر منتظره گوشی رو دو دستی از بنده قاپید و بصورت عرضی کرد تو دهنش و شروع کردن گاز گرفتن!
دندونش داره در میاد و هرچی دستش برسه میکنه تو دهنش...
چند وقت پیش دیدم صداش نمیاد!
 به خانومم گفتم بدو بدو که این داره یه خرابکاری میکنه!

دیدم قلت زده رفته لبه فرش! داره لبه ی فرش رو با یه ولعی گاز میگیره و ملچ مولوچ!!!

بغلش کردم و گفتم:
 آخه باباجان این همه اسباب بازی و دندونی و چیز میز دور و برت ریخته! میری فرش گاز میزنی آخه دخترم؟

غش غش میخنده...

اینجاست که هیچ راهی برام نموند الا اینکه لپشو یه گاز گنده گرفتم تا حالش جا بیاد!!!