من گریه ام گرفته کمی هم به من بخند...

جان من آقا مرا سرگرم کاشی ها مکن

من حواسم جمع صاحب خانه باشد بهتر است

گنبدت مال همه باب الجوادت مال من

جای من پشت در میخانه باشد بهتر است

صحنتان را میزنم بر هم جوابم را بده

میهمان گاهی اگر دیوانه باشد بهتر است

پی نوشت:

بنده نوازیت همه میگن محشره سلطان

تو این شلوغی مارو یادت نره سلطان...

+

حضرت رئوف

میلادتون مبارک عزیز دلم.

برای پیش کشی دفتر شعرم رو زیر و رو کردم

فقط یه غزل کامل به نام شما بود و ده ها غزل نیمه کاره!

هرچند تکراری ولی برگ سبزیست تحفه درویش

چه کند بی نوا ندارد بیش...

شعر در ادامه مطلب

قبله مایل به تو

باب الجواد...بارش باران... نگفتنیست
اذن دخول بر لب یاران نگفتنیست

صدها هزار زائرو عاشق میان صحن
عرض ادب به شاه خراسان... نگفتنیست

نجوای یار وقت سحرها شنیدنیست
بانگ اذان و مرقد جانان نگفتنیست

باده ز کاسه های طلایی بجای آب
خوردن ز دست ساقی عطشان نگفتنیست

نقاره میزنند... صدای فرشتگان
حین نزول سوره ی "رحمن" نگفتنیست

آئینه کاری حرمت نفس من شکست
رمز به خود شکستن آسان نگفتنیست

صحن عتیق"قبله ی ما مایل تو" است
سجده به پای قبله ی خوبان نگفتنیست

گویند در حریم شما توبه میخرند
شرم جوان سر به گریبان نگفتنیست

کنج حرم نشستن و تنها و بی صدا
شیرینی تلاوت قرآن نگفتنیست

یک قصه بیش نیست غم عشق منتها
تفسیر عشق ناب بدین سان نگفتنیست

نابرده رنج گنج به انسان نمیدهند
راز ورود روضه رضوان نگفتنیست

یک پرده اشک روی نگاهم نشسته است
دست به سینه...ضریح سلطان... نگفتنیست

دستم رسید تابه کمند ضریح یار
دست نیاز و زلف پریشان نگفتنیست

پای ضریح...پنجره فولاد... بوی سیب
وقت غروب... ذکر"حسین جان"... نگفتنیست

شعراز عبدالمولی

مردی به نام شقایق