مدتهاست...

نمیداند دل تنها، میان جمع هم تنهاست

مرا افکنده در تنگی که نام دیگرش دریاست

تو از کی عاشقی؟! این پرسش آیینه بود از من

خودش از گریه ام فهمید:

مدت هاست

مدت هاست...

#فاضل_نظری

استند آپ کمدی...

علی اکبر صالحی رئیس سازمان انر‍ژی اتمی کشورمان در گفتگو با خبرنگار حوزه دولت خبرگزاری فارس درباره درز اطلاعات ایران توسط آژانس انرژی اتمی اظهارداشت: درز اطلاعات نشان از تیزهوشی و هوشمندی مذاکره کنندگان ایرانی داشته چون همین موضوع تبدیل به یک مسئله و مشکل در خود آمریکا شده است.

وی تصریح کرد: در ارتباط با همین موضوع خود آمریکایی‌ها می‌گویند چرا گریز هسته‌ای ایران از یکسال به 4 ماه تقلیل یافته بنابراین شما نگران نباشید بلکه آنها باید نگران باشند.

پ.ن:

ماذا فاذا مستر؟!!!

ویزیتور

سلام

خوندن پست یکی از دوستان منجر به یادآوری خاطره ای تلخ از دوران جوونی و بی تجربگی شد.

خاطره ای که تلنگری بود برای الانم!

الانی که دچار همون پدیده ی معروف قورباغه و قابلمه ی آب گرم شدم و شدیم خیلیامون!

پدیده ی بی تفاوتی! بویژه بی تفاوتی اجتماعی!

دوره ی نوجونی من سرشار بود از حساسیت های اجتماعی!

با دیدن یه معتاد یا گدا تا سر حد مرگ حرص میخوردم وبه عنوان یه معلم خودم رو مقصر میدونستم

با دیدن یه بچه یتیم تا خود صبح اشک میریختم و خودم رو مقصر میدونستم

با دیدن رد کردن چراغ قرمز و ریختن آشغال تو خیابون و سد معبر و .... سرخ میشدم و حتی برخورد هم میکردم!

و هزاران مورد کوچیک و بزرگ دیگه که هر کدوم ازین موارد به نوبه ی خودشون منجر به کسب تجربیات بعضا عجیب و غریبی شدن که بشدت در زندگی و منش و روش و نگرش بنده و اطرافیان تاثیر داشتن.

ولی این روزا براحتی از کنار صدها گدا و دستفروش توی مترو و پیاده رو رد میشم

ناله های مردم بی گناه کشورهای همسایه رو میشنوم

بی قانونی و حق خوری یه عده گردن کلفت رو تو کوچه و خیابون میبینم

اما با بی تفاوتی یا بهتر بگم کم تفاوتی از کنارشون میگذرم!

یه زمانی کسی مزاحمتی برای خانمی ایجاد میکرد حداقل کارشو به بیمارستان میکشوندیم!

ولی حالا میگیم خب خودش اینجوری میخواد دیگه!!! 

(البت چادری ها همچنان از این خاصیت برخوردارن که اگر ببینم کسی جرئت کوچکترین جسارتی به خودش داده لت و پار و تیکه تیکه تحویل خونوادش داده میشه!)

این یه بیماریه عزیزان! 

یه بیماری مسری و بسیار خطرناک و البته خاموش که مثل وبا داره کل جامعه مون رو می بلعه و همچنان خوشیم به اسمی از اسلام که روی جامعمون گذاشتیم!

هر چی با خودم فکر میکنم میبینم جامعه ی ما هیچ جاش اسلامی نیس

و حتی اسلامی نبودنش بین مذهبیون به ظاهر اسلامیش هم هویداست!

جامعه ای که بی تفاوتی بیماری شایع بین آدمهاشه و کسی برای دیگری دل نمیسوزونه و دست دیگری رو نمیگیره و اونهایی هم که استثنا هستن و دست گیری میکنن با نامردی مواجه میشن...

بگذربم.

بریم سراغ خاطره ی تلخ دوران جوونی...