ویزیتور

سلام

خوندن پست یکی از دوستان منجر به یادآوری خاطره ای تلخ از دوران جوونی و بی تجربگی شد.

خاطره ای که تلنگری بود برای الانم!

الانی که دچار همون پدیده ی معروف قورباغه و قابلمه ی آب گرم شدم و شدیم خیلیامون!

پدیده ی بی تفاوتی! بویژه بی تفاوتی اجتماعی!

دوره ی نوجونی من سرشار بود از حساسیت های اجتماعی!

با دیدن یه معتاد یا گدا تا سر حد مرگ حرص میخوردم وبه عنوان یه معلم خودم رو مقصر میدونستم

با دیدن یه بچه یتیم تا خود صبح اشک میریختم و خودم رو مقصر میدونستم

با دیدن رد کردن چراغ قرمز و ریختن آشغال تو خیابون و سد معبر و .... سرخ میشدم و حتی برخورد هم میکردم!

و هزاران مورد کوچیک و بزرگ دیگه که هر کدوم ازین موارد به نوبه ی خودشون منجر به کسب تجربیات بعضا عجیب و غریبی شدن که بشدت در زندگی و منش و روش و نگرش بنده و اطرافیان تاثیر داشتن.

ولی این روزا براحتی از کنار صدها گدا و دستفروش توی مترو و پیاده رو رد میشم

ناله های مردم بی گناه کشورهای همسایه رو میشنوم

بی قانونی و حق خوری یه عده گردن کلفت رو تو کوچه و خیابون میبینم

اما با بی تفاوتی یا بهتر بگم کم تفاوتی از کنارشون میگذرم!

یه زمانی کسی مزاحمتی برای خانمی ایجاد میکرد حداقل کارشو به بیمارستان میکشوندیم!

ولی حالا میگیم خب خودش اینجوری میخواد دیگه!!! 

(البت چادری ها همچنان از این خاصیت برخوردارن که اگر ببینم کسی جرئت کوچکترین جسارتی به خودش داده لت و پار و تیکه تیکه تحویل خونوادش داده میشه!)

این یه بیماریه عزیزان! 

یه بیماری مسری و بسیار خطرناک و البته خاموش که مثل وبا داره کل جامعه مون رو می بلعه و همچنان خوشیم به اسمی از اسلام که روی جامعمون گذاشتیم!

هر چی با خودم فکر میکنم میبینم جامعه ی ما هیچ جاش اسلامی نیس

و حتی اسلامی نبودنش بین مذهبیون به ظاهر اسلامیش هم هویداست!

جامعه ای که بی تفاوتی بیماری شایع بین آدمهاشه و کسی برای دیگری دل نمیسوزونه و دست دیگری رو نمیگیره و اونهایی هم که استثنا هستن و دست گیری میکنن با نامردی مواجه میشن...

بگذربم.

بریم سراغ خاطره ی تلخ دوران جوونی...

همونطور که خدمتتون عرض کردم دوره ی ابتدای جوونی ما سرشار بود از حوادث عجیب و غریب و پیرو اون تجربیات عجیب و غریب تر!

یکی از اون تجربیات  انجام شغل های مختلف بود!

اون زمان  یه مدت به شغل ویزیتوری و بازاریابی مشغول بودم! البته با موتور و بصورت حضوری!!!

خداروشکر فن بیان رو خدا بهمون داده بود و اصفهانی بودن هم مزید شده بود بر داشتن استعداد و توانایی در پرزنت کردن و مجاب کردن مشتری.

تو مدت زمان کمی بالاترین میزان فروش به نام بنده رقم خورد و با ارتقای شغلی به عنوان هد ویزیتور منصوب شدیم. از اون هم گذشت و پس از مدتی آموزش و برنامه ریزی برای کل ویزیتورهارو به ما دادن!!!

من هم به روش خودم براشون برنامه ریزی میکردم و آموزششون میدادم و تکنیک هارو بهشون یاد میدادم و بعضی وقتا هم باهاشون میرفتم تا هم کارشون رو ببینم هم عیباشون رو بگم هم یکم دلگرم بشن و استرس اولیه شون از بین بره!

توی اون شرکت هم نیروی خانوم بود هم آقا ولی خب تعداد خانومها خیلی بیشتر بود.

خانوما تو قضیه فن بیان واقعا قوی تر بودن و خیلی خوب هم پرزینت میکردن و فروششون هم بالا بود ولی خدایی خوشم نمیومد خانوما تو این کار بودن!

دخترای بیچاره برای چندرغاز حقوق با هر کس و ناکسی مجبور بودن سر و کله بزنن و ....

چندین بار به رئیس اونجا گفته بودم بجای ده تا دختر دو تا پسر به من بده من حتی فروش رو بیشتر میکنم ولی قبول نمیکرد.

دخترارو هم خودش استخدام میکرد و خب کاملا مشخص بود که مشخصات ظاهری براش بیشترین اهمیت رو داشت!!!

یه بار یکی از دختر خانوما که تازه اومده بود رو به من معرفی کرد. منم هر چند خوشم نمیومد از سر و کار داشتن با دخترا ولی کامل آموزش دادم و توجیه کردم.

دختر خوب و مودب و باهوشی بود اما یکم شیطون! و از نظر ظاهری هم مورد پسند آقای رئیس!

بعد از اتمام آموزش گفتم فردا اول بیا دفتر تا برنامه و آدرسهارو بهت بدم بعد برو. گفت چشم !

فرداش اومد. با یه قیافه ی معصوم و با انرژی و اندکی هم آرایش رقیق!

قبلا تذکر داده بودم که آرایش مارایش تو کار نباشه (اینو ناچار بودم یواشکی بهشون بفهمونم چون رییس اصرار داشت حتما آرایش کرده باشن واسه جذب مخاطب!!!!!!! ینی ته ... بودن!) من همیشه معتقد بودم و بهشون میگفتم که مشتری رو به محصولات جذب کنیدو هی روش اصرار میکردم (ینی پیش خودم فکر میکردم میفهمن من چی دارم بهشون میگم!!! ولی انگار اصن هیشکدوم نمیفهمیدن حرف منو! نمیشد هم که ذل زد تو چشاشون و گفت ناز و عشوه و این جور کارا ممنوع که!)

خلاصه فرداش اومد و برنامه رو بهش دادم و رفت .

طبق معمول افراد جدیدو پشت سرشون میرفتم یه دو ساعتی چکشون میکردم ببینم چطورن و چیکار میکنن!

چند تا مغازه رو رفت و خیلی موفق نبود! قشنگ پیدا بود حالش گرفته اس! وارد یه مغازه شد و شروع کرد با صاحب مغازه که یه مرد جوونی بود صحبت کردن. منم داشتم ویترین رو نگاه میکردم. نه اونا منو میدیدن نه من اونارو ولی صداشونرو میشنیدم.

از همون اول حس کردم این یارو نرمال نیس.

صدبار به این خانوم گفته بودم که اگه حس کردی طرف تو باغ نیست و اینا زود بپیچون و خیلی وقت نذار و برو سراغ مورد بعدی اما امان از گوش شنوا!!!

هی وایساده بود به حرف زدن و اون یارو هم هی سوالات چرت میپرسید و میخندید!

دختره ی احمق هم ول نمیکرد و وایساده بود و جواب میداد! یه ده دقیقه ای گذشت!

خلاصه کار به جایی رسید آدم بی شرف بی غیرت دراومد یه جمله ای شبیه به این که "محصولاتت رو نمیخوام ولی خودتو میخوام" گفت!

مام خون جلو چشمونو گرفت و دیگه فکر هیچی رو نکردیم و رفتیم تو!!!

همینطور که نشسته بود چارتا فوش چارواداری بهش دادم و با مشت کوبیدم تو صورتش!

پخش شد پشت میز!

چارتا فوشم به دختره دادم و گفت بروگمشو بیرون!!!(اگه دختر نبود یکی هم تو گوشش میزدم) بدو بدورفت بیرون!

آقا چشمتون روز بد نبینه! طرف که به خودش اومد و از جاش بلند شد دیدم حدود یه متر از من قدش بلندتره!!!

به خودم اومدم و تو دلم گفتم عجب غلطی کردیما! حالا اینو چیکارش کنیم؟

اونم بد بخت هنوز نفهمیده بود واسه چی مشتو خورده و هنوز سرش گیج میرفت!

دیدم هیچ کاریش نمیشه کرد! اگه برگردم میاد سراغمو و حسابی اوضاع بدخیم میشه!

تو همین حین چشمم افتاد به چوبی که باهاش کرکره مغازه رو میکشن پایین! ورش داشتم و افتادم به جونش! فوحشش میدادم و میزدم!

از صدای داد و بیداد من مغازه های کناری هم اومدن و از قضا اونا هم رفیقای همین آقای بی غیرت!

این که بقیش چی شد بماند فقط همینقدر بگم که حقوق دو ماهمو دادم بهش بخاطر خسارت مغازش و شکستن شیشه هاش و سرش و ...

بعد از یه ساعت داغون برگشتم دفتر دیدم دختره اونجاس و کنار میز من نشسته و داره گریه میکنه. تا منو دید که لباسام و سر و صورتم داغونه بلند تر شروع کرد گریه کردن!

اولش خندم گرفت تا قیافشو دیدم چون همه رنگ و بتونه هایی که به خودش زده بود قاطی شده بود و صورتش شده بود عین زیرشلوارای رنگی رنگی قدیم!

 از اون یکیشون پرسیدم چشه این!

گفت قضیه رو تعریف کرده و آقای فلانی باهاش دعوا کرده و گفته چرا فلانی تو کارت دخالت کرده!

مام اصاب مصاب داغووووون!

گفتم من الان خواهر و مادر این آقای فلانی رو به هم میدوزم و رفتم در اتاق همین آقای رئیس و...

گفتم فلان فلان شده ی بی غیرت دیو...

صدبار بهت گفتم دختر جوون و قیافه دارو نفرست در این مغازه ها با یه مشت آدم بدتر از خودت.

گوش نگردی! حالا گفتی چرا فلانی دخالت کرده!

اگه دختر خودتم بود همینو میگفتی بی شرف؟!

گفت صداتو بیار پا...

گفتم میخوام نیارم پایین ببینم چه غلطی میخوای بکنی؟! دِ اگه  مرد بودی و یه جو غیرت تو وجودت بود که این حال و روزت نبود بدبخت!

دوباره پرسیدم اگه دختر خودت بود همینکارو باش میکردی؟!

تو چشام نیگا کرد و گفت دختر من ازین کارا نمیکنه اینا خودشون خواستن!

انگار این حرفش فوش ناموسی بود برام. سرخی صورتمو و حرارتش رو خودم حس میکردم!

گفتم اینا واس نیاز مالی اینجان اوسکل نه برا خوش گذرونی! اینا نمیفهممن تو هم که جای باباشونی نمیفهمی بی پدر!

کشیدمش از پشت میز بیرون که حسابی دمار از روزگارش در بیارم و تقاص همه این بیچاره هارو ازش بگیرم ولی مستخدم اونجا که مرد سید مسنی بود یهو از پشت دستموگرفت و گفت حاج علی تورو به جدم ولش کن...

یه سطل آب یخ ریخت روم انگار...

پرتش کردم یه گوشه ولی خونم داشت میجوشید. تا یه بلایی سرش نمی آوردم آروم نمیشد دلم!

یه مشت زدم تو شیشه کمدش و اومدم بیرون. شیشه خورد شد و دستمم داشت خونریزی میکرد.

دیدم دخترا همه دم در جمع شدن چشاشون گرد شده دارن به من نیگا میکنن!

به همون که این قائله رو درست کرده بود گفتم یه بار دیگه تو این خراب شده دیدمت قلم پاتو خورد میکنم!

بیچاره گرخید! خیلی ترسید! سه بار گف چشم چشم چشم!

زدم بیرون...

دیگه هم هیچوقت کار ویزیتوری نکردم!